Al een tijdje was ik bezig om me voor te bereiden op Cycle Paris, een sponsortocht van Den Haag naar Parijs, waarbij 39 deelnemers geld ophalen voor de Hartstichting. Mijn voorbereiding verliep niet vlekkeloos en zeker niet blessurevrij, maar gelukkig had ik de optie om stukken van de tocht mee te fietsen en andere stukken mee te gaan in de bezemwagen. Hoe heb ik deze toch ervaren? Laten we bij het begin beginnen.
Fietsen voor de Hartstichting: mijn ervaring tijdens Cycle Paris
Dag 1 van Cycle Paris was een chaos, met name omdat ik vanuit de dagelijkse hectiek nog even in het ritme van “je hoeft alleen maar te fietsen” moest komen. Om 6:30 was het al een drukke boel op het kantoor van de Hartstichting: spullen ophalen, graaien in tassen, kennismaken en tassen weer inleveren voor het bagagevervoer. Na een korte toespraak kregen we allemaal een beschermengeltje dat gemaakt was door een van de vrijwilligers. Spoiler alert: dit heeft geholpen want er zijn tijdens de tocht geen ernstige ongelukken gebeurd en voor mij ging het fietsen een stuk voorspoediger dan verwacht.
Hoewel ons was uitgelegd dat Cycle Paris een tocht is en geen race, leek niet iedereen dit begrijpen. Met name de eerste dag deed iedereen zijn best om niet achteraan te rijden. Nu was dit sowieso geen probleem omdat mijn fietsmaatje Kim en ik met voorbedachten rade achteraan waren gestart en ook niet echt het plan hadden deze plek te verlaten.
Verhalen tijdens de Cycle Paris
Op de 1e dag stapte ik bij de eerste stop uit om mijn geblesseerde knieën te sparen, zodat ik ook de volgende dagen nog mee kon doen. Tijdens deze dag vormden zich groepjes en de volgende ochtend startten wij dan ook met een aantal mensen die er hetzelfde in stonden: het is geen race en we wachten op elkaar.
Het was heel fijn om de volgende drie dagen met deze groep te fietsen. Iedereen ging op zijn eigen tempo bergjes op en af en zo nu en dan werd er gewacht. Om samen met deze mensen door België en Frankrijk te rijden vond ik een heel bijzondere ervaring. Als je uren alleen maar op je fiets zit, staar je een deel van de tijd voor je uit en overdenk je je leven. Dat is heel fijn, maar wat ook heel fijn was, waren de gesprekken die ontstaan als je zo lang met je groep op de fiets zit. Gesprekken die je in een andere situatie misschien nooit zou voeren.
Persoonlijke verhalen die echt raken, daar doe je het voor
Hoe cliché het ook klinkt: achter iedere deelnemer zit een verhaal. We fietsten allemaal voor de Hartstichting en iedereen had hier zijn eigen reden voor. Uit sommige verhalen bleek maar weer hoeveel impact hart- en vaatziekten op de levens van mensen kunnen hebben. Hart- en vaatziekten zijn één van de meest voorkomende doodsoorzaken ter wereld en hoewel de cijfers daarvan schrikbarend zijn, sta je er pas écht bij stil als je persoonlijke verhalen hoort.
Wij fietsten samen met een vader en dochter die hun zoon/broer verloren waren aan een hartstilstand. Hoewel niemand van anderen precies kan begrijpen waar zij doorheen gaan, werden we allemaal stil van hun verhaal. Onderweg ben je misschien geneigd vooral bezig te zijn met “lekker fietsen” en dat was het ook zeker, maar persoonlijke redenen als dit brengen je dan toch terug naar de reden waarom Cycle Paris er is. Je denkt en praat over het leven, om het maar even filosofisch te zeggen, en voelt je verbonden met de groep en het doel.
Het bijzondere aan een fietstocht voor de Hartstichting
Deze tocht was er een van gezelligheid en een passie voor fietsen, maar voor sommigen was het ook meer dan dat. Het is een eerbetoon aan slachtoffers van hart- en vaatziekten. Een manier om ze te herinneren en erbij stil te staan. Het is ook een manier om ertegen te vechten. Niet dat het hart- en vaatziekten wat uitmaakt of wij met zijn allen naar Parijs fietsen, maar met het opgehaalde geld (€ 64.556) is er meer ruimte voor onderzoek en wordt er bijgedragen aan controleposten door heel het land om ziekten eerder te detecteren.
Ik vond het heel bijzonder om deel van deze tocht uit te maken. Dit keer niet alleen omdat “on the road” zijn gewoon een speciaal gevoel geeft, maar ook omdat we ons samen inzetten voor een doel. Onze reden om dit specifiek voor de Hartstichting te doen was allereerst mijn vader die twee jaar geleden een harstilstand kreeg. Maar ik fietste voor meer dan dat, voor het groepsgevoel en omdat het gewoon heel fijn is om onderweg te zijn en dat alles voor je geregeld is. Ik zou deze ervaring zeker nog eens overdoen.
